دکتر کدیور با بررسی تاریخی قم، این نتیجه حاصل گردیده که تا اواخر قرن چهارم، علمای قم هرکس را که امور فوق بشری به ائمه نسبت می داد را بعنوان غالی از شهر خود اخراج می کردند. پس از آن به تدریج این رویه تغییر نمود.
ائمه اطهار علیهم السلام، علم نامحدود و لدنی نداشتند واسطه فیض نبودند. از خود تعریف هایی کرده اند که شبه غلو بوده، آنها بواقع مَجاز بوده، هدف جلب توجه و افزودن به جمعیت شیعیان در موقع قلت با هدف خیر بوده.
امامان شفادهنده بیماران نمی باشند. شفا در دوا می باشد. امامان شفادهنده قلوب می باشند.
سید آن ست که آبروی اهل بیت علیه السلام را حفظ نماید.
ائمه اطهار علیه السلام در تمام طول عمر خود مجاهدت راه حق نموده اند، حتی اگر به مرگ طبیعی هم فوت کرده باشند، شهید محسوب می گردند.
درباره گفته ها و نقل قول ها از ایشان باید دقت نمود که نقش معلم پرورشی تربیتی داشته اند نه نقش حاکم یا قاضی!! احادیث منبع مناسبی برای استخراج احکام قضایی در حکومت اسلامی نمی باشند!!
امامان دارای بارگاه، شرم حضور از مردم دارند بخاطر ساختن مقبره هایی با این جلال و جبروت. لازم ست فکری برای اصلاح آن گردد.