بیاییم یاد بگیریم قضاوت درباره سرنوشت آدم ها فقط کار خداست، نه کار ما انسان های دون پایه. از دریچه تنگ نظری انسانی خود درباره سرنوشت دیگر انسان ها به قضاوت ننشینیم و قضاوت نکنیم. احادیث زیادی وجود دارد که مثلا می گوید فرد نمازنخوان جهنم می رود. اما آیا ما حق قضاوت بر پایه این احادیث را داریم؟ این احادیث در مجموع بسیار متناقض است، یک فرد حسابدار خبره هم از روی مجموع این احادیث درباره سرنوشت یک فرد نمی تواند قضاوت کند. مثلا حدیث داریم فردی که در وادی السلام نجف خاک شود بهشت بر او واجب است. حالا اگر یک بی نماز در وادی السلام نجف قبر خرید و آنجا خاکش کردند، تکلیف چه می شود؟ این احادیث فقط بار تنبیهی و تشویقی دارد و بخاطر این اینطور بیان شده است. داستان های زیادی وجود دارد که جنده ها و زناکارها یک شبه هدایت شده اند و بهشتی شده اند. از طرف دیگر عارفانی بوده اند بعد از عمری عبادت یک شبه گمراه و جهنمی شده اند. پس بهتر است یاد بگیریم از دریچه خود درباره سرنوشت دیگر همنوعان خود چه غیرهموطن، چه غیرهم فرقه، قضاوت نکنیم. یاد بگیریم نگوییم فلانی شهید شد یا هلاک شد. ما واقعا نمی دانیم چه کسی شهید یا هلاک می شود.