مجید نواندیش : گفته اند دروغ از هفتاد زنای با مادر بدتر است. اما کدام دروغ بدتر است؟ شاید بگویید بزرگی دروغ به وسعت تعداد نفرات شنونده آن می باشد. اما بنظر من بدترین دروغ، دروغ به خود، فریب دادن، کلاه گذاشتن سر خود می باشد. شاهد این ادعا شاید این باشد که یک دروغگو در دروغگویی چنان می تواند پیشرفت کند که خودش به دروغهایش یقین داشته باشد و در عوض اطرافیانش هیچکدام حرفهایش را باور نداشته باشند. دروغ انصاف را در انسان می میراند. انسان، با انصاف، گزاره حق و درست را می تواند انتخاب نماید. عدم انصاف سبب می شود فرد سعی در پوشاندن حق نماید و به آن کافر گردد که کفر به معنای پرده پوشی می باشد. بسیاری وقت ها ما برای فریب دادن خود از توجیهات، تخریب شخصیت و ... استفاده می کنیم. در عوض پرفایده ترین صداقت، صادق بودن با خود می باشد. شناخت و پذیرش اشتباهات خود، نقاط ضعف خود، و... اولین گام لازم برای خودسازی و پیشرفت می باشد.
یکی از تفاوت های بارز کشورهای جهان سوم با توسعه یافته این می باشد که کشورهای جهان سوم از جهالت و ناآگاهی مردم پشته و منبر ساخته و به قدرت دست پیدا می کنند. در کشورهای جهان سوم بردار تلاش سعی در ناآگاه نگاه داشتن مردم می باشد، دروغگویی بصورت سیستماتیک در آنها فراوان است. در حالیکه در توسعه یافته ها بردار تلاش در جهت افزایش مداوم خودآگاهی عمومی مردم می باشد. فقط بعنوان یک مثال ابتدایی: آنجا در فیلم های خود، حتی روش های پیشرفته دزدی و سرقت را واقعا یاد می دهند. در حالیکه در کشور ما فیلم ها فقط باید تصویرگر یک قدرت خیالی از پلیس قدرتمند همیشه حاضر در صحنه باشند.